Salo, czyli 120 dni sodomy #kinofilm #strasznehistorie #straszne #salo120daysofsodom. frightland1. Most disturbing horror films #horror #humancentipede # Salo, czyli 120 dni Sodomy Salo, czyli 120 dni Sodomy HD to jedno z najwspanialszych dzieł kinematografii, które z pewnością jest warte uwagi. Film wyprzedził konkurencję niemal pod każdym względem i do dziś uważany jest za klasykę gatunku. Dowiedz się więcej na temat tej niesamowitej produkcji! Salo, czyli 120 dni Sodomy – cały Pier Paolo Pasolini Włochy, Francja, 1975, 116 min Ostatni film reżysera oparty jest na powieści markiza de Sade’a 120 dni Sodomy, czyli szkoła libertynizmu. Akcja filmu została jednak przeniesiona w inne realia historyczne, do czasów utworzonej w latach 1943–1945, po upadku faszystów we Włoszech, Włoskiej Republiki Socjalnej (tzw. Genres: Drama, Horror. Release: 1976-01-10. Director: Pier Paolo Pasolini. Writers: Sergio Citti , Pupi Avati , Marquis de Sade. Language: Italian | French | German. Stars: Paolo Bonacelli , Giorgio Cataldi , Umberto Paolo Quintavalle , Aldo Valletti. Runtime: 117 min. Awards: 1 win. AKA: Die 120 Tage von Sodom (Germany) , Salò o le 120 Ostatni i najbardziej kontrowersyjny film Pasoliniego, który swobodnie adaptując powieść markiza de Sade'a przenosi jej akcję do rządzonych przez faszystów Włoch. Opis. Jest rok 1975, włoski reżyser Pier Paolo Pasolini pracuje nad montażem kontrowersyjnego filmu "Salo, czyli 120 dni Sodomy". W pewnym momencie wszystkie materiały związane z filmem zostają skradzione. Tak rozpoczyna się tytułowa intryga, która prowadzi do tragicznej śmierci reżysera. Wszystkim w tym filmie upierbym łby przy samej dupie. Film dla degeneratów i psychicznych pajaców. Ci co mówią o artystycznych walorach tego gniota niech wyjdą na ulicę i F7ai1Ib. Gwałt to bez wątpienia jedna z największych krzywd, jakie można wyrządzić drugiemu człowiekowi. Dlatego tak trudno nam patrzeć na sceny przemocy seksualnej w filmach. Twórcy kina, świadomi siły rażenia tego motywu, często po niego sięgają – czasem dla wywołania czystego szoku, czasem, by powiedzieć o czymś ważnym. Poniżej piszę o tych scenach gwałtu, które wstrząsnęły mną najmocniej. UWAGA! Opisy filmów zawierają spoilery. Ładunek 200 (2007, A. Bałabanow) Oglądanie Ładunku 200 to zagłębianie się w najniższe kręgi piekła. Jedną z głównych bohaterek tego przerażającego rosyjskiego filmu jest Andżelika, córka lokalnego sekretarza partii z pewnej prowincjonalnej miejscowości. Dziewczyna na własne nieszczęście wpada w oko kapitanowi Żurowowi. To mężczyzna, który całym sobą uosabia degrengoladę i patologię rosyjskiej milicji; za mundurem i poważanym stanowiskiem kryje się dysfunkcyjny maminsynek, niepotrafiący stworzyć normalnej relacji z kobietą. Żurow, prawdopodobnie impotent, będzie gwałcił Andżelikę przy pomocy przedmiotów i innych ludzi: rozdziewiczy ją butelką, uwięzi we własnym mieszkaniu i zacznie „wypożyczać” swoim kolegom. Przez cały ten czas zaburzony mężczyzna będzie żalił się mamie, że Andżelika nie chce go polubić… Gwałt staje się tutaj metaforą upodlenia i rozkładu sowieckiego, komunistycznego społeczeństwa. Tym, co poraża najbardziej, są wszechobecne znieczulica i marazm. Nikt nie pomoże Andżelice, nikt nie zainteresuje się jej losem. Doglądająca dziewczyny matka oprawcy będzie się cieszyć, że jej syn w końcu znalazł sobie ukochaną. Kobieta, która w ostatnich scenach zastrzeli Żurowa, obojętnie popatrzy na przykutą do łóżka Andżelikę – a potem po prostu wyjdzie, nie uwalniając jej. Bałabanow portretuje ludzi odartych z człowieczeństwa przez system. Nędzne psy (1971, reż. S. Peckinpah) Krwawemu Samowi często zarzucano mizoginię, a jednak to temu właśnie reżyserowi udało się stworzyć jedną z najtrafniejszych filmowych wiwisekcji kultury gwałtu. W Nędznych psach kreśli on portret prowincji, w której pod płaszczykiem dewocji i praworządności kwitnie przemoc w różnych formach. Rządzi prawo silniejszego, mężczyźni są okrutni i prymitywni, a kobiety przyjmują narzucone im role obiektów seksualnych. Z tego zatęchłego miasteczka pochodzi grana przez Susan George żona głównego bohatera, w którego wcielił się Dustin Hoffman. Małżeństwo przeprowadza się w rodzinne strony kobiety i od samego początku spotyka się z ostracyzmem. Główny bohater to intelektualista, niewysoki i wątły fizycznie okularnik, co w oczach nieokrzesanych miejscowych czyni go niemęskim. W zaczepkach lokalnych facetów jest też element zazdrości, którą wywołuje „nowy”: przybywa z wielkiego świata, ma za żonę najpiękniejszą dziewczynę z ICH miasteczka – w czym okazał się lepszy od nich, że to jego wybrała? Zaczyna się zbiorowy, początkowo niewinny lincz protagonisty: pojawiają się kpiny z jego męskości, zaczepki, wreszcie przemoc fizyczna i zabicie jego kota. W końcu jeden z miejscowych macho przychodzi do domu bohatera, by korzystając z nieobecności gospodarza, brutalnie zgwałcić jego żonę, z którą w przeszłości łączyła go relacja. Tym samym nie tylko sprowadza kobietę do roli trofeum, przedmiotu („zabiorę sobie coś, co kiedyś było już moje”), ale też wkrada się na „terytorium” wroga i bezcześci je, by udowodnić, kto jest tu silniejszy. Podobne wpisy Nieznośnie długa i bolesna scena gwałtu została zmontowana równolegle z ujęciami z polowania, podczas którego główny bohater dokonuje swojego pierwszego w filmie aktu agresji: zabija ptaki. Ta podwojona eskalacja przemocy i bólu stanowi wymowny komentarz do woli niszczenia, jaka u Peckinpaha kryje się w każdym mężczyźnie. Równie przytłaczające co sam gwałt są sceny tuż po nim. Zadowolony z siebie, podbudowany we własnej męskości mąż wraca z polowania, a jego żona z jednej strony nie może się przełamać, by opowiedzieć, co się stało, z drugiej – nie potrafi udawać, że wszystko jest w porządku, co jej nieświadomy tragedii partner odczytuje jako chimery i staje się dla niej nieprzyjemny. Później para udaje się do kościoła, a kamera robi zbliżenie na powstrzymującą łzy, rozglądającą się nerwowo kobietę, przeskakując w szybkim montażu na twarze wiernych – przyjmuje tym samym perspektywę ofiary, być może szukającej w tłumie swojego oprawcy, być może zastanawiającej się, kto ze zgromadzonych mieszkańców hermetycznej społeczności wie o gwałcie i jak ona sama zostanie przez nich oceniona. Dziewczyna z tatuażem (reż. D. Fincher, 2011) Sytuacja prawna Lisbeth Salander jest nie do pozazdroszczenia. Ze względu na różne problemy i życiowe zawirowania zgodnie ze szwedzkim ustawodawstwem jest uzależniona od wyznaczonego odgórnie „opiekuna” – co czyni ją w praktyce częściowo ubezwłasnowolnioną. To kontrowersyjne prawo poddane jest w Dziewczynie z tatuażem tym większej krytyce, że „opiekun” Lisbeth w wyjątkowo obleśny sposób wymusza na dziewczynie kontakty seksualne. Szantażuje ją i zastrasza, w pełni świadom swojej przewagi nad protegowaną. W jednej ze scen gwałci ją oralnie, a udręczona i zrezygnowana postawa Lisbeth świadczy o tym, że to nie pierwszy raz, kiedy mężczyzna dopuścił się podobnego nadużycia. Najbardziej w pamięć zapada jednak późniejszy gwałt analny – wyjątkowo brutalny nawet jak na filmy Finchera. Można zarzucić tej scenie niepotrzebne epatowanie przemocą, nadanie oprawcy Lisbeth cech potwora z horroru, przekroczenie granic dobrego smaku, a nawet pewien eksploatacyjny kicz. Należy jednak docenić, że Fincher nie boi się poruszać tematów trudnych w filmach przeznaczonych dla masowego odbiorcy. Wątek molestowania seksualnego Lisbeth zwraca uwagę na przemilczany problem wykorzystywania osób niedostosowanych społecznie, który istnieje w ośrodkach opiekuńczo-wychowawczych, sierocińcach, szpitalach psychiatrycznych. Stieg Larsson opisał w swoich powieściach wadliwość szwedzkiego systemu opieki społecznej, który umożliwia opiekunom osób niedostosowanych popełnianie różnego typu nadużyć. Fincher nie zamierzał usuwać tego aspektu z wątku Lisbeth, wiedząc, jak ważny jest on dla osobowości bohaterki. Autorką gościnnego artykułu jest Karolina Michalska.“Salo, czyli 120 dni Sodomy” – to prawdopodobnie najsłynniejsze dzieło genialnego włoskiego twórcy, Piera Paolo Pasoliniego. Dzieło tak samo genialne, jak i dla jego autora – najczęściej krzywdzące. Obok całkowicie różnorodnej filmografii, a także obok innych dziedzin sztuki, z jakimi również był związany, jak np. pisarstwo czy malarstwo, Pasolini znany jest większości widzów przede wszystkim ze swojego ostatniego filmu. To o “Salo” napisano najwięcej artykułów, to “Salo” jest wymieniane najczęściej. Ale przed tym kontrowersyjnym filmem reżyser stworzył mnóstwo innych, w Polsce często przemilczanych dzieł. Warto więc przybliżyć nieco biografię Pasoliniego i jeden z jego mniej znanych, ale genialnych filmów – komedię “Ptaki i ptaszyska”, w której zawarł wiele elementów charakterystycznych dla całej twórczości. Czy Pier Paolo Pasolini był skandalistą?W 1968 roku Roland Barthes nawoływał do tego, aby nie utożsamiać za wszelką cenę dzieła z jego autorem. Taki sposób analizy jest oczywiście poprawny, jednak, w przypadku Pasoliniego, w żaden sposób nie można oddzielić prywatnego życia reżysera od tego, o czym mówił w swoich urodził się i wychował w Bolonii. Tam również ukończył studia na wydziale filologii romańskiej i historii sztuki. W okresie tym, zainteresowany pismami Antonio Gramsciego, rozpoczął swoja przygodę z marksizmem i komunizmem. Nawet śmierć brata Guido, zamordowanego w wyniku porachunków między komunistycznymi ugrupowaniami, nie zmieniła przekonań reżysera i swoim poglądom pozostał wierny do końca. Na twórczość Pasoliniego, jako reżysera i scenarzysty, wpływ miały też jego wcześniejsze pasje, jakim były malarstwo i tylko pobieżna i bardzo skrócona biografia Pasoliniego. Nie chodzi bowiem o wnikanie w poszczególne etapy życia reżysera, ale o unaocznienie najważniejszych jej aspektów, o których często się zapomina. Tym samym przy każdej próbie oceny i analizy filmu warto pamiętać o dwóch kwestiach. Po pierwsze – poglądy Pasoliniego, dla którego wolność jednostki była tak niezwykle istotna, wynikały najprawdopodobniej głównie z niechęci do poglądów ojca – nacjonalisty, zwolennika faszyzmu, działającego na rzecz Mussoliniego. Kontakty reżysera z ojcem, porucznikiem Carlo Albero Pasolinim, o czym można przeczytać więcej w nielicznych wydanych w Polsce biografiach Pasoliniego, nigdy nie były poprawne. Stąd więc ogromna miłość i uzależnienie od matki, a co się z tym wiąże – fascynacja życiem ludzi na wsi (matka Pasoliniego pochodziła ze wsi, z regionu Friuli). To dobre relacje z matką wpłynęły, między innymi, na zafascynowanie Pasoliniego dialektem friulskim (czego efektem jest zbór poezji). Stał się tym samym zagorzałym przeciwnikiem mieszczańskiej obłudy, powierzchownej religijności, burżuazji, którą nazywa później pogardliwie „wieprzowatością”. Nieustanne nieporozumienie z ojcem sprawiło, że młody, dojrzewający mężczyzna za wszelką cenę chciał walczyć z przejawami faszyzmu, a początkowa niechęć zmieniła się po latach w obsesyjną nienawiść, której punktem kulminacyjnym był wspomniany już film “Salo, czyli 120 dni Sodomy”. Przyczynił się on najprawdopodobniej do przedwczesnej śmierci elementy życia twórcy, jego zajęcia czy też fascynacje stanowiły zatem dalszy poglądów ukształtowanych w domu rodzinnym. I tak na studiach Pasolini zapoznaje się z pismami Gramsciego – politycznego przywódcy i współzałożyciela Włoskiej Partii Komunistycznej. Jednak to nie teoria, ale możliwość obserwowania sytuacji robotników, stała się dla Pasoliniego największym bodźcem. Jak wspomina: Mój antyfaszyzm był przecież czysto estetyczny i kulturalny, a nie polityczny. Po raz drugi stanąłem z walką klas i od razu bylem po stronie robotników. Nosili oni czerwone chusty owinięte wokół szyi i w tym momencie utożsamiłem się z o homoseksualizm przenosi się do Rzymu, gdzie – jako nauczyciel, a także doceniony pisarz i malarz – ma okazję obserwować najbiedniejsze regiony „wiecznego miasta”. Tam też zafascynowany środowiskiem lumpenproletariatu, zaczyna działać aktywnie jako fanatyczny przeciwnik prawicy. Zainteresowanie środowiskiem rzymskiej biedoty będzie można odnaleźć w pierwszych filmach i fikcjaWracając jednak do zasad analizowania filmów włoskiego reżysera. Biografia stanowi tu więc pierwszą z dwóch istotnych kwestii. Drugim elementem, na który należy zwrócić uwagę, jest kategoryzacja filmów, zasady i metody, które stosował jak w przypadku większości twórców, również filmy Pasoliniego, przez lata ulegają zmianom. W pierwszych opowieściach proletariackich (“Włóczykij” 1961, “Mamma Roma” 1962) widać wyraźnie fascynacje włoskiem neorealizmem (Pasolini był wielkim wielbicielem Vittorio de Siki). Zostają one zastąpione dużo później filmami, takimi jak chociażby “Dekameron” (1971) czy “Opowieści kanterberyjskie” (1972) oraz “Kwiat tysiąca i jednej nocy” (1974). Reżyser odwołuje się w nich do literatury, a jednocześnie udowadnia, że chociaż z jednej strony jest estetą uwielbiającym rozlegle panoramiczne ujęcia, czy stylizowanie kadrów na wzór włoskiego malarstwa (Pasolini mówił, że swoje malarskie fascynacje zawdzięcza Roberto Longhiemu), nie boi się też rubaszności, biologicznej wręcz cielesności i erotyzmu. To, co dla innych jest przekroczeniem granic dobrego smaku, Pasolini tłumaczy w sposób niezwykle prosty – pokazuje świat w sposób skrajnie dosłowny, ponieważ chce uniknąć fikcji, która zaczęła opanowywać się nie tylko rozbieżność dotycząca sposobu przedstawiania filmów, ale również dotycząca różnorodności gatunkowej. Pasolini sprawdza się jako twórca z niebywałym, choć przeznaczonym tylko dla wybranych, poczuciem humoru. Nie oznacza to natomiast, że reżyser rezygnuje z tematów poważnych. Poza literaturą odwołuje się także do mitologii (“Król Edyp” 1967, “Medea” 1969) oraz filozofii marksistowskiej i chrześcijaństwa (“Ewangelia według św. Mateusza” 1964, “Ptaki i ptaszyska” 1966).Na planie “Ewangelii wg Św. Mateusza”, w tle w ostatnim filmie dochodzi do przejaskrawionego i szokującego sposobu ukazania antyfaszystowskich poglądów reżysera. Jednak pomimo, iż Pasolini tworzy wiele gatunków filmowych i zmienia formę, są w jego twórczości elementy niezmienne, którym pozostaje wierny. Pomijając charakterystyczny sposób kadrowania, stałym elementem w filmach włoskiego twórcy jest przede wszystkim tematyka. Reżyser sympatyzuje z lumpenproletariatem, z biedotą, z mieszkańcami wsi, walcząc jednocześnie z obłudą mieszczaństwa i burżuazji. Przekazuje swoje poglądy polityczne, o których była już mowa. Co więcej, Pasolini wystrzega się chronologii i prostego, jasnego przekazu. Charakterystyczne jest także podejście reżysera do kwestii narracji. Obiektywna narracja, zdaniem twórcy, uniemożliwia stworzenie dobrego filmu. Fakt, iż kino według Pasoliniego musi być subiektywne, nie powinien jednak nikogo charakterystyczną cechą filmów włoskiego twórcy, o której wypada wspomnieć są aktorzy. Pasolini współpracował ze stałą ekipą, do której należeli między innymi Franco Citti (nota bene brat Sergio Cittiego, scenarzysty, z którym reżyser stworzył wspólnie kilka filmów) czy Ninetto Davoli. I chociaż nie rezygnował z angażowania wybitnych osobowości, takich jak chociażby Maria Callas, najchętniej współpracował z piszę o tym wszystkim? Pasolini nie jest twórcą ani łatwym, ani typowym. Co więcej w swoich filmach, nie stara się ułatwić zadania odbiorcom. Trudnym, a wręcz niemożliwym jest zmierzenie się z jakimkolwiek z jego filmów, bez chociażby minimalnej wiedzy na temat życia i poglądów reżysera. Pobieżne podejście do twórczości Pasoliniego z całą pewnością dla wielu osób może zakończyć się zniechęceniem, znużeniem, czy wręcz odrzuceniem filmów tego wybitnego i ptaszyska, czyli marksizm i chrześcijaństwo w oprawie humorystycznejMimo, iż moja “przygoda” z twórczością Pasoliniego rozpoczęła się od filmu “Opowieści kanterberyjskie”, choć jestem zdania, że filmy włoskiego twórcy najlepiej oglądać w kolejności chronologicznej. Ta metoda może być jednak niezbyt zachęcająca, szczególnie dla przeciwników włoskiego neorealizmu. Istnieje więc jeszcze jeden sposób. Dla osób, które Pasoliniego nie znają zupełnie, a także dla tych, którzy nierozważnie wybrali na początek tej “znajomości” film “Salo, czyli 120 dni Sodomy”, ale mimo wszystko chcą poznać reżysera od innej strony – najlepszym rozwiązaniem jest komedia “Ptaki i ptaszyska”. Film w porównaniu z pozostałym dorobkiem Pasoliniego dość trudny do zakwalifikowania. Późniejsze komedie reżyser opierał głównie na literaturze i miały one całkowicie inny charakter. Natomiast podjęta w filmie tematyka marksizmu i chrześcijaństwa została przedstawiona we wcześniejszym dramacie “Ewangelia według św. Mateusza”.W komedii historycznej “Ptaki i ptaszyska” przedstawiona zostaje dwójka bohaterów – włóczęgów: Innocenti Toto (Toto) i jego syn, Innocenti Ninetto (Ninetto Davoli). Podczas jednej z dyskusji o śmierci – w której ujawnione zostaje między innymi jakim lekkoduchem jest Ninetto – dołącza do nich mówiący kruk (głos Francesco Loenetti). Ptak mówi, że pochodzi z dalekiego państwa zwanego Ideologią, z ulicy Karola Marksa, a jego rodzicami są Sumienie i Wątpliwość. Kruk nie spotyka się jednak ani ze zrozumieniem, ani z powagą. Nie zrażony drwinami ze strony współtowarzyszy zaczyna opowiadać historię zakonników żyjących w XIII wieku. W owej opowieści przed wybranymi przez św. Franciszka zakonnikami Bratem Cicillo i bratem Ninetto (w tych rolach ponownie Toto i Ninetto Davoli) postawione zostaje zadanie nawrócenia i nauczenia o Bogu walczących między sobą dwóch gatunków ptaków – skromnych wróbli i aroganckich historie na pozór prostą i zabawą ukazaną w humorystyczny sposób, Pasolini przemyca do filmu prywatne poglądy, uświadamiając widzom, jak bardzo chrześcijaństwo jest podobne do filozofii marksistowskiej. Brat Cicillo i brat Ninetto przez rok w milczeniu modlą się, aby znaleźć wspólny język i dotrzeć do jastrzębi. Modli się tak naprawdę tylko Cicillo, bo Ninetto, chociaż trwa przy nim wiernie, nie potrafi skupić swojej uwagi. Kiedy mężczyźni odnoszą sukces pokazując jastrzębiom, że Bóg jest ich ojcem i chce od nich miłości, przychodzi czas na nawrócenie wróbli. I tu sytuacja jest o wiele trudniejsza. Cicillo i Ninetto, otoczeni przez handlarzy, nie maja warunków do modlitwy. Cicillo mimo anielskiej cierpliwości, w pewnej chwili, oburzony, przegania kupców, niczym Chrystus przepędzający handlarzy ze świątyni. I chociaż udaje mu się pojąć język wróbli, one nie reagują na jego słowa. Dopiero infantylny Ninetto, który zaczyna grać w klasy, uzmysławia mu, że ptaki te porozumiewają się skacząc. Pasolini pokazuje więc, że nie wystarczy nauczyć się języka, aby dojść do porozumienia. Należy poznać też obyczaje danej społeczności. Wróble zostają nawrócone. I kiedy dumni z siebie mężczyźni przechadzają się polem są świadkami polowania jastrzębia na wróbla. Ich nauka okazuje się iż reżyser ukazał modlących się zakonników w sposób zabawny, nawiązał do bardzo poważnych tematów. Pasolini odniósł się do kryzysu marksizmu, jaki miał miejsce we Włoszech w latach swoją wiarę traktuje z pełnym zaangażowaniem. Jest cierpliwy i wierzy w słuszność swoich działań. Nie zwraca uwagi na szyderstwa i zaczepki. Nie rozprasza się jak Ninetto. Jego chrześcijańską postawę można porównać do poglądów marksistów. Cicillo wypędza kupców, ponieważ nie może pogodzić się z brakiem szacunku do wiary i brakiem kwestionowania jej zasad. Sceny te pozwalają zrozumieć, jak zgubny wpływ na ludzi miał kapitalizm i konsumpcjonizm. Mimo, iż Pasolini w pewnym momencie swojego życia stał się ateistą, nigdy nie krytykował wiary, a Chrystusa uważał za wzorzec rewolucjonisty. Na pytanie, dlaczego tak często w swoich filmach nawiązuje do religii odpowiadał: Jestem niewierzącym, ale takim, który tęskni za wiarą. Warto pamiętać, że w czasach, kiedy Pasolini kręcił swój film, miał miejsce dialog między przedstawicielami marksizmu i i Ninetto spotykają świętego Franciszka, który zapowiada przyjście niebieskookiego mężczyzny. Mówi im, że nie mogą się poddać, teraz kiedy społeczeństwo zaczyna dostrzegać błędy obecnego systemu. Staje się jasne, że największym zagrożeniem dla społeczeństwa są różnice klasowe, oraz walki między narodami. Nawiązania do marksizmu są oczywiste. Zakonnicy kontynuują nauki. W tym miejscu kruk kończy swoją opowieść. Mimo wyraźnej niechęci ze strony mężczyzn, którzy zdają się nie pojmować powagi opowiedzianej historii, kruk towarzyszy im w dalszej klasowy a antykoncepcjaW następnych etapach tej podróży Pasolini odnajduje sposób, aby jeszcze dobitniej uświadomić, jakim problemem jest podział społeczeństwa na klasy. Cicillo i Ninetto trafiają do niezwykle biednej rodziny, która jest im winna pieniądze. Kobieta nie karmi głodnych dzieci od kilku dni, wmawiając im ze wciąż jest noc. Sama żywi się jaskółczymi gniazdami, a na pytanie, kto jada takie rzeczy, odpowiada – Chińczycy (odwołanie do maoizmu, krytyka Wielkiego skoku). Mężczyźni nie przejmują się ubóstwem rodziny i żądają natychmiastowego zwrotu długów. Cicillo, wspierany przez syna, chce nawet odebrać rodzinie ich dom. Na błagania kobiety odpowiada słowami: Biznes to jest biznes, czy to jasne?W dalszej części filmu główni bohaterowie poznają grupę ludzi i są świadkami przedstawienia zatytułowanego: Jak Rzym zniszczył świat, w którym pokazane zostaje, w jaki sposób śmierć chrześcijan dostarczała rozrywki starożytnym Rzymianom, i to, jak wiele zależało od ich decyzji. A zatem kolejna oczywista przydarzając się podczas przedstawienia, staje się dla kruka okazją do dyskusji na temat antykoncepcji. Kończy ją przesłaniem: im więcej nieplanowanych dzieci posiadasz, im więcej dzieci, którym nie jesteś w stanie zapewnić opieki, tym więcej głodu na świecie. Lecz po raz kolejny mężczyźni ignorują swojego towarzysza i zaczynają śpiewać wesołą piosenkę Carmè, carmè (nota bene autorstwa samego Toto!). Kruk natomiast zaczyna pojmować swoją przegraną pozycję. Sytuację społeczną określa jako zmierzch wielkich nadziei, a swoich towarzyszy nazywa głupcami, którzy wciąż dokądś idą, nie mają jednak pojęcia dokąd zmierzają i jaki jest cel ich który uwielbiał obserwować środowisko lumpenproletariatu i poświęcił mu kilka swoich filmów, nie ogranicza się jedynie do przedstawienia biednej części społeczeństwa. Mężczyźni trafiają też na Kongres dentystów Dantego – do bogatego domu, i tym razem to oni są dłużnikami, wobec których nikt nie jest pobłażliwy. Kiedy Cicillo tłumaczy, że ma osiemnaścioro dzieci, oraz mówi o obecnej niekorzystnej sytuacji finansowej, podobnie jak ubóstwem tłumaczyła się jego dłużniczka, w odpowiedzi od swojego wierzyciela słyszy prawie identyczne słowa, jakie on sam wcześnie skierował do ubogiej kobiety: Dla mnie najważniejszy jest mój biznes .W ostatnim etapie wędrówki, mężczyźni nie zwracają już żadnej uwagi na kruka. Korzystają natomiast z usług napotkanej prostytutki. Chociaż ptak do końca próbuje ich czegoś nauczyć ostatecznie zostaje… podkreślał, że wystrzega się w swoich filmach fikcji. Wcielenie się w postać mówiącego kruka pozwoliło mu jednak na przemycenie do tego, trwającego zaledwie półtorej godziny, filmu mnóstwa wątków polityczno – filozoficznych. Poruszył temat niezrozumienia marksizmu, fałszywie pojmowanego chrześcijaństwa, skrytykował maoizm, ocenił negatywnie konsumpcjonizm i kapitalizm. Pokazał problem podziału społeczeństwa na klasy. W filmie nie zabrakło miejsca na ukazanie pogrzebu Palmiro Togliattiego (miał on miejsce dwa lata przed premierą filmu). Pasolini, mimo iż został przez komunistów wykluczony z powodu swojej orientacji seksualnej, nigdy nie przestał ich popierać. W filmie “Ptaki i ptaszyska” przedstawił komunizm jako moralną walkę przeciwko faszyzmowi. I chociaż jest to walka nieco naiwna, lecz z pewnością z ostatnich scen, w której pokazane zostają porozrzucane resztki po zjedzonym kruku, przywodzi na myśl śmierć samego Pasoliniego. Twórca, podobnie jak filmowy kruk, zostaje zamordowany w bestialski sposób, prawdopodobnie z powodu poglądów, jakie głosił, a które nie spotkały się ze zrozumieniem i akceptacją ze strony ludzi, dla których reżyser zaczął być przeszkodą. Pasolini mówił: Przed człowiekiem stoją tylko dwie możliwości: albo wyrazi siebie samego i umrze, albo pozostanie nieśmiertelnym i zamiast śmiechu“Ptaki i ptaszyska” to nie tylko krótki film przesycony różnorodną tematyką. To również bardzo dobra komedia spełniająca wszystkie wymogi swojego gatunku. Pasolini udowodnił, że o istotnych tematach nie trzeba koniecznie opowiadać w sposób smutny i poważny. Chociaż w filmie nie ma miejsca na proste żarty słowne, przepełniony jest on natomiast mnóstwem zabawnych sytuacji. Uśmiech wywołuje chociażby scena “pościgu”, w której kruk dostosowuje się do swoich towarzyszy i zamiast lecieć, biegnie razem z sprawdził się także duet Toto i Ninetto Davoli. Pomijając aspekty tematyczne, czy też gatunkowe oraz aktorstwo, film warto obejrzeć także ze względu na zdjęcia ( Tonino Delli Coli i Mario Bernardo). Przepiękne są chociażby widoki zabytkowych ruin w scenach, w których Pasolini przenosi akcję do XIII wieku. Przemyślane kadry unaoczniające różnice między ubóstwem, a rozwojem państwa. Ostatnim istotnym elementem filmu jest wybitna muzyka. Pasolini, ceniący oryginalność, nie rozpoczyna swojego filmu od zwykłych napisów, na które i tak prawie nikt nie zwraca uwagi. Aktorzy, scenarzyści, producenci i inni ludzie, którzy współtworzyli film zostają wymienieni w genialnej pod względem muzycznym piosence, której kompozytorem jest znakomity Ennio Morricone. Wykonuje ją natomiast sam Domenico Modugno. Druga wersja tej piosenki pokazana zostaje również na zakończenie. Wspaniała muzyka towarzyszy widzom, przez cały czas trwania filmu. Ennio Morricone nie po raz pierwszy zresztą, wykonał powierzone mu zadanie na najwyższym tylko mały fragment tego, co można byłoby napisać o “Ptakach i ptaszyska”. Niemniej jednak, być może przybliży on, w chociaż minimalny sposób, sylwetkę Pasoliniego – reżysera wciąż tak niedocenionego i niezrozumianego w Polsce. thriller biograficznyHistoria jednego z najbardziej znan ... thriller biograficznyHistoria jednego z najbardziej znanych seryjnych zabójców wszech czasów. Wyczyny Teda Bundy'ego wstrząsnęły Ameryką lat 70. Ze względu na atrakcyjną powierzchowność, łatwo nawiązywał kontakty z kobietami. Uwodził je, a następnie bez litości zabijał i gwałcił. Został schwytany, lecz aż dwukrotnie udało mu się uciec. Nawet będąc ściganym przez policję, nie mógł powstrzymać się przed kolejnymi zabójstwami kobiet. Został skazany na krzesło elektryczne. Dramat, Thriller Młode, między rasowe małżeństwo właśn ... Dramat, Thriller Młode, między rasowe małżeństwo właśnie przeniosło się do swojego wymarzonego domu w Los Angeles. Wydawałoby się, że od teraz będą wiedli szczęśliwe życie, ale mieszkający obok nich sąsiad okazał się być funkcjonariuszem policji, który nie uznaje tego typu związków. Mianując siebie nadzorcą tej właśnie okolicy, zaczyna nękać nowożeńców, którzy wobec jego nieustannych najść, zaczynają stawiać opór. thriller Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jes ... thriller Linda traci męża w wypadku samochodowym. Jest w szoku, ale w jeszcze większą psychozę wpada, kiedy następnego dnia jej mąż pojawia się w domu cały i zdrowy. Kobieta podejrzewa, że wcześniej doznała jakiegoś złudzenia. Zaczyna ją prześladować upiorne przeczucie, że tragedia, która była jej wizją, nastąpi naprawdę. Za wszelką cenę stara się, by nie doszła ona do skutku. thriller Początkująca iluzjonistka Tatiana (Estelle Ras ... thriller Początkująca iluzjonistka Tatiana (Estelle Raskin) razem z przyjaciółkami jedzie do Las Vegas, aby obejrzeć występ światowej sławy magika Krella Dariusa (Billy Zane). Dziewczyna ma szczególne, osobiste powody, aby interesować się sztukami magicznymi. Jej matka, asystentka słynnego iluzjonisty, zginęła tragicznie w trakcie przedstawienia. Okazuje się, że magiczny urok Dariusa obezwładnia także poza sceną. Tatiana jest zafascynowana jego osobowością, ich znajomość staje się coraz bliższa. Jednak coś budzi niepokój dziewczyny. Darius wydaje się mieć jakąś wiedzę na temat śmierci jej matki. Śmierci niekoniecznie przypadkowej... Wkrótce potem ktoś brutalnie morduje jedną z przyjaciółek Tatiany. I nie jest to ostatnie słowo tajemniczego zabójcy... thriller, akcja Cliff i Cydney (Steve Zahn i Milla Jovo ... thriller, akcja Cliff i Cydney (Steve Zahn i Milla Jovovich) są młodą parą, która zdecydowała, że swój miesiąc miodowy spędzi na wędrówkach po pięknych i spokojnych plażach hawajskich wysp. Na jednym z odludnych szlaków para napotyka przerażonych turystów wspominających o okrutnym morderstwie, które miało miejsce na wyspie. Niepewni czy zostać czy uciekać Cliff i Cydney przyłączają się do dwóch innych par. Nikt nie wie komu może zaufać. Raj zamienia się w piekło – rozpoczyna się brutalna walka o przetrwanie. thrillerZgodnie z chińskim przysłowiem życiem człowieka ... thrillerZgodnie z chińskim przysłowiem życiem człowieka rządzą cztery uczucia: przyjemność, szczęście, miłość i smutek. Według tej reguły skonstruowany jest film opowiadający o czterech różnych osobach, z których każda reprezentuje jedno z wymienionych uczuć. Historia o smutku koncentruje się wokół gwiazdy muzyki pop, która przeżywa poważny kryzys swojej kariery, historia o szczęściu – wokół bankiera, który straciwszy wszystko, decyduje się napaść na bank, historia o przyjemności – wokół gangstera, który potrafi przewidywać przyszłość, zaś historia o miłości – wokół lekarza desperacko próbującego uratować życie pacjenta. thriller Film jest zainspirowany prawdziwymi wydarzeni ... thriller Film jest zainspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Jego akcja rozgrywa się w przestrzeniach FBI, stróża najtajniejszych sekretów USA. Gdy młody Eric O'Neill (Philippe) awansuje z niskiego stanowiska prosto do kwatery głównej Biura, jego marzenie o zostaniu prawdziwym agentem federalnym jest bliskie urzeczywistnieniu. Co więcej, O'Neill zostaje wybrany do pracy dla Roberta Hanssena (Cooper), znanego agenta, w nowym wydziale stworzonym dla ochrony najbardziej zastrzeżonych informacji wywiadu. Jednak akcja komplikuje się gdy O'Neill odkrywa prawdziwe powody swojego awansu... thriller Policjantka wydziału zabójstw zostaje oddele ... thriller Policjantka wydziału zabójstw zostaje oddelegowana do rozwikłania zagadki seryjnych morderstw. W toku śledztwa okazuje się jednak, że wszystkie ofiary to mężczyźni z którymi łączyły ją romanse... thriller Kiedy reporterka śledcza Rowena Price (Halle ... thriller Kiedy reporterka śledcza Rowena Price (Halle Berry) dowiaduje się, że za śmiercią jej przyjaciółki może stać jeden z ważnych ludzi świata reklamy, Harrison Hill (Bruce Willis). Rowena decyduje, aby przy pomocy swojego współpracownika Milesa Haleya (Giovanni Ribisi) przeniknąć do świata, w którym obraca się Hill. Udając Katherine, tymczasową pracownicę agencji Hilla oraz Weronikę, z którą Hill flirtuje w sieci, Rowena ze wszystkich stron osacza swoją ofiarę i wkrótce odkrywa, że nie tylko ona zmienia tożsamość. Im bliżej jesteśmy prawdy, tym lepiej rozumiemy, jak daleko bohaterowie filmu są w stanie się posunąć, aby ją chronić... thriller Levis jest zakochany w Vennie, która właśnie ... thriller Levis jest zakochany w Vennie, która właśnie opuściła miasteczko żeby rozpocząć college. Oboje tęsknią za sobą więc czemu by nie spotkać się. Mimo, że droga jest długa Levis postanawia odwiedzić Vennie. W podroż wybierają się z Fullerem, bratem Levisa. Droga się dłuży wiec obaj postanawiają się zabawić CBS radiem. Pechowo radio jest ulubioną stacją maniakalnego zabójcy... Salo, czyli 120 dni Sodomy Movie Original title: Salò o le 120 giornate di Sodoma Akcja filmu rozgrywa się we Włoszech na przełomie 1944-45. W willi mieszka czterech szlachetnie urodzonych panów: sędzia, biskup, książe i bankier, a ich towarzyszkami są cztery rozwiązłe kobiety. Ludzie ci dobierają sobie ofiary do orgii, wśród miejscowej ludności. Porywają ośmioro młodych chłopców i dziewcząt. Dla młodych, niewinnych ludzi zaczynają się dni przepełnione seksualnym poniżaniem, perwersją i sadyzmem. O czym jest Salo, czyli 120 dni Sodomy 1975 online cały Film ? Akcja filmu rozgrywa się we Włoszech na przełomie 1944-45. W willi mieszka czterech szlachetnie urodzonych panów: sędzia, biskup, książe i bankier, a ich towarzyszkami są cztery rozwiązłe kobiety. Ludzie ci dobierają sobie ofiary do orgii, wśród miejscowej ludności. Porywają ośmioro młodych chłopców i dziewcząt. Dla młodych, niewinnych ludzi zaczynają się dni przepełnione seksualnym poniżaniem, perwersją i sadyzmem. Gdzie zobaczyć Salo, czyli 120 dni Sodomy 1975 cały Film online i czy warto? Czas trwania filmu online Salo, czyli 120 dni Sodomy to 1h 57min. Według użytkowników ta produkcja jest warta obejrzenia w skali 1-10 na Produkcja z roku 1975 jest potężnym medium opowiadania historii. Jest używany do opowiadania historii w sposób, w jaki książki i słowo mówione nie mogą. Od filmów krótkometrażowych po pełnometrażowe, Film może zmienić Ciebie, Twoje spojrzenie na świat i sposób myślenia. Ten Film online możesz obejrzeć na zapraszamy do skorzystania z serwisu - wyszukuj filmy i seriale online! Salò o le 120 giornate di Sodoma 1975 DUBBING PL Szukasz podobnych tytułów? Sprawdź nasze nowości, może również coś Ci się spodoba!

salo czyli 120 dni zwiastun